วันนี้อาการป่วยยังไม่ทุเลา แต่ก็ดีขึ้นนิดนึง ก็เลยมาทำงานตามปกติ
แม้ว่าตอนเช้าปวดหัวมาก แต่ก็ฝืนๆมา อย่างว่า ออฟฟิศเหลือแค่3คน
มาถึงได้ไม่เท่าไหร่ อารมณ์เสียพะย่ะค่ะ เน็ตเจ๊งบ๊ง wireless ใช้ไม่ได้ เสียบสาย LAN ให้บางเครื่องก็ได้ บางเครื่องก็ไม่ได้อีก จนปัญญาอย่างยิ่ง หัวฟู แทบบ้า ยิ้มไม่ออกกันเลยทีเดียว
แต่น่ามหัศจรรย์มั๊ยล่ะ จบอาหารฯแต่ใยต้องมาซ่อมคอม ให้ผัดข้าวยังง่ายกว่าเยอะ
ซ่อมServer ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องสักนิด ก็ทำเท่าที่ทำได้ อย่างที่ IT คนเก่าเค้าแนะนำมา
แต่มันน่าโมโหนะ มันไม่ใช่อ่ะ ไม่ใช่เรื่อง มันเกินความสามารถ มันเครียด มันเซ็ง
แต่ก็ทำต่อไป ปัญหามีไว้แก้ แต่ไม่ใช่ปัญหาเราซะหน่อย
ซ่อมServer ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องสักนิด ก็ทำเท่าที่ทำได้ อย่างที่ IT คนเก่าเค้าแนะนำมา
แต่มันน่าโมโหนะ มันไม่ใช่อ่ะ ไม่ใช่เรื่อง มันเกินความสามารถ มันเครียด มันเซ็ง
แต่ก็ทำต่อไป ปัญหามีไว้แก้ แต่ไม่ใช่ปัญหาเราซะหน่อย
แต่มันไม่มีทางเลือกนิ ไม่ได้เกิดมาบนกองมรดกหมื่นล้านนี่นา ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป
ตราบใดที่ังมีเครื่องหมายตราหน้าว่า ขี้ข้า(บริษัท)มหาชน ก็จงทนทำแลกเงินต่อไป
และที่ยังดีอีกอย่างคือยังมีคนช่วยคิดช่วยทำ ถ้าให้ชั้นทำเองกะว่าจะยอมตกงานวันนี้เลยทีเดียว จบป่ะ
